ROZDZIAŁ 2

Ofiary

W zdumieniu otworzył szerzej oczy. Dziewczyna nosiła imię Mordu. Dlaczego? Nie potrafił wydusić z siebie chociażby słowa.

Satsugai jakby porażona prądem, zerwała się z miejsca i popatrzyła na niego swoim przeszywającym spojrzeniem. Gaara przełknął zdenerwowany ślinę. Nikt nie patrzył na niego tak, jak ona.

- Nie wolno ci podejść – powiedziała dziwnie ściśniętym głosem.

Osłupiały nadal stał nieruchomo. Przyciągała go i odpychała zarazem. Jak jadowita kobra. Piękna i niebezpieczna. Wiła się wokół niego zachęcając do tańca, a kiedy tylko miał się zbliżyć, kąsała – mocno i boleśnie. Gaara przepadł w jej hipnotyzującym spojrzeniu, reszta  świata zniknęła. Ciężkie brzmienia gitar Ironów, napalona na siebie młodzież – nic nie istniało, oprócz niej. I strachu obejmującego go zimnymi ramionami.

- Dlaczego? – wykrztusił.

Zmrużyła oczy.

- Nie wolno ci podejść – powtórzyła i wyminęła go.

Znów był niezdolny do ruchu. Tym razem nie dlatego, że podziałał na niego nakaz zawarty w szkarłatnych tęczówkach. Bał się. Drżał w strachu przed nieznanym. Odwrócił się dopiero, gdy zniknęła za drzwiami domu Kiby.

Co to do kurwy nędzy było? – pomyślał łapiąc się za serce, które zachowywało się tak, jakby chciało wyskoczyć z klatki piersiowej.

Miała ochotę palnąć się w łeb. Ale to za pewne by nie pomogło.

- Kurwa – warknęła do siebie i oparła się plecami o ścianę.

Uciekłam stamtąd jak zwykły tchórz – pomyślała.

Zacisnęła pięści tak mocno, że rozdrapała paznokciami skórę. Krew spłynęła po dłoniach i skapnęła na ziemię. Wpatrzyła się w nią wygłodniałym wzrokiem. Delikatne mrowienie zakomunikowało jej, że rana się zabliźniła.

- Kurwa, kurwa, kurwa – krzyknęła łapiąc się za głowę w próbie zapanowania nad własnymi myślami.

Kim on był? – zastanawiała się. – Wytrzymał moje spojrzenie. Przeciwstawił mi się. Miał nie pamiętać, nie powinien pamiętać. Co ja teraz zrobię?

Była na skraju paniki. Po raz pierwszy znalazła się w takiej sytuacji. Jego oczy ją przerażały. Nigdy nie widziała tyle pustki w jednym człowieku. A naprawdę, widziała już dużo. Mieszkając z Hidanem i będąc sobą miała sposobność oglądać najróżniejszych ludzi, zazwyczaj wyniszczonych przez życie. Jednak żaden z nich nie budził w niej takich uczuć.

Najbardziej jednak bała się czego innego. Tej potrzeby, która przyciągała ją do niego. Była już tak blisko rozerwania mu gardła, mimo, że niedawno jadła. Nie mógł do niej podejść. Nigdy. Z drugiej strony chciała, by to zrobił. Ale wtedy na pewno nie utrzymałaby głodu w ryzach.

Jest mój… 

Wzięła głęboki wdech i ruszyła do domu.

Sasori popatrzył spod byka na Hidana. W jego spojrzeniu widać było naganę i czystą wściekłość. W końcu nienawidzili się nawzajem, a to, co Wyznawca ostatnio odwalał, na pewno nie zasługiwało na żadną pochwałę. Sasori wiedział, że to on powinien opiekować się Satsugai. I pieprzyć to, że Hidan był jej biologicznym ojcem. Mała po prostu źle trafiła.

- Jak to nie wiesz, gdzie jest? – warknął na niego zły.

Wyznawca Yashina wzruszył jedynie ramionami.

- Jesteś jej ojcem, czy nie?

Hidan wywrócił na tę uwagę oczami i usiadł na kanapie. Rozłożył się, niby wyluzowany, i patrzył na wściekłego lalkarza. Ubrany w elegancki garnitur przypominał nieco prawnika, albo jakiegoś urzędasa. Kojarzył mu się z jakimś sztywniakiem, który myśli, że jest ważny.

- Jest dorosła. Wyszła, to wyszła – podsumował.

W środku jednak gotował się z przerażenia. Jeżeli Pain się dowie, to może zostać wyrzucony z Akatsuki i odebrać szansę członkostwa córce. A tylko kuratela Akatsuki mogła ją ochronić. Satsugai potrzebowała Zakonu Brzasku. Tak jak i on.

- Trzeba jej pilnować, przecież wiesz, co może zrobić! – Sasori walnął pięścią o stół.

Filiżanka z kawą spadła na podłogę i rozbiła się. Czarny  płyn zbryzgał bose stopy Wyznawcy. Hidan nie dzierżył Sasoriego. Zwykł o nim myśleś jak o przeklętym piesie, wykonywającym wszystkie zadania. Jak o lalce, zwykłej kukle, a nie osobie.

Postanowił, że będzie milczeć. Zacisnął usta w wąską linię. Nie będzie rozmawiać z kawałkiem drewna.

- Do cholery, Hidan! A co jeżeli zrobi coś, że ją namierzą? Że namierzą ciebie? Nas? Dopóki nie pozna zasad ostrożności, powinieneś zawsze wiedzieć gdzie się szlaja. A nawet za nią łazić!

Sasori rzadko pozwalał sobie na takie wybuchy, a tak właściwie, to raczej takowe się nie zdarzały do tej pory.

- Sasori? – dźwięczny głos doszedł do jego uszu, a wściekłość momentalnie z niego opadła.

- Satsugai! – Obydwóch mężczyzn odetchnęło, widząc stojącą w drzwiach dziewczynę.

Zdziwiona patrzyła to na ojca, to na jednego z członków Akatsuki. Jej szkarłatny wzrok szukał podstępu. I Deidary, jej jedynego przyjaciela. Niestety, nie zauważyła go.

- Gdzie Dei? – spytała, ignorując ich ulgę na jej widok i potok słów Sasoriego dotyczących tego, że nie powinna się szlajać niewiadomo gdzie.

W końcu dowiedziała się, że blondyn ma parę zadań dla Zakonu. Akatsuki nigdy nie próżnowało i wszyscy byli zabiegani. Może oprócz Hidana. On miał się nią zajmować i pilnować, by jej istnienie pozostało tajemnicą. Co nie szło mu zbyt dobrze.

Prąd niepokoju przeszedł przez jej ciało. Gaara. Co, jeżeli się domyślił? Przecież widział, a jej oczy na niego nie działały. Musiała go przymknąć. Przełknęła ślinę zdając sobie sprawę z tego, że powinna go zabić. Jakaś ludzka część jej osobowości buntowała się przeciw temu pomysłowi, ale bestia szalała. Już nawet to sobie wyobraziła.

Jego cudowna krew wypełniająca moje usta – złapała się za głowę próbując odpędzić obraz z głowy.

- Coś się stało, Satsugai? – Hidan zmarszczył brwi. – Wyglądasz, jakby cię coś zszokowało.

Pokręciła szybko głową, zdecydowanie – zbyt szybko. Jej ojciec na pewno to wyczuł. Na szczęście nic nie powiedział. Ostrożnie, usiadła koło niego na kanapie. Hidan objął ją jedynie i przysunął do siebie w geście jakiejś chorej, ojczynej miłości. Może i robił, co robił, ale wiedziała, że była dla niego całym światem. I zapewne chciał również pokazać Sasoriemu, że ich relacje są w jak najlepszym porządku.
          Lalkarz pokręcił głową z dezaprobatą i usiadł naprzeciwko nich.

- Przyszedłem omówić szczegóły dotyczące dołączenia Satsugai do Zakonu – zaczął i wyłożył jakieś dokumenty na stół.

Zapowiadał się długi wieczór.

Resztę imprezy spędził na „byciu gdzie indziej duchem”, a tak właściwie to na „nie byciu nim nigdzie”. Zupełnie jakby białowłosa odebrała mu duszę, wyrwała płuca i pozbawiła serca. W głowie miał tylko pustkę, pośród której stała ona – w białej, zabawionej krwią sukience.

- Co wiesz o tej dziewczynie, która tu była wcześniej? – spytał Kiby.

Kumpel spojrzał na niego pijanym wzrokiem marszcząc brwi.

- Jakiej dziewczyny? – wybełkotał.

- Białe włosy, niska, czerwone oczy – Gaara zaczął wymieniać.

- Aaa! Ta albinoska! – w końcu załapał. – Nic w sumie. Przyprowadziła tutaj Naruto.

- Co?

I w ten sposób dowiedział się o tym, jak Uzumaki wylądował u niej w domu i jak odprowadziła go tutaj. I o tym, że nikt nie zna jej prawdziwego imienia, bo w sumie nikt nawet nie chciał go znać. Dlaczego? Gaara podejrzewał, że maczała w tym palce. Przeczuwał, że użyła na nich swoich oczu. Nie wiedział, jak działały, właściwie, to… Nie wiedział nawet, czy sam nie oszalał stawiając takie teorie.

Wiedział jedno - musi ją znaleźć. Musi wiedzieć, co się z nim dzieje i kim ona jest. W przeciwnym razie zwariuje. Potrzebował jej, choć nie wiedział, dlaczego.

Naruto nie pamiętał adresu, ale obiecał, że zaprowadzi go następnego dnia pod jej dom, a raczej gdzieś w okolicy, bo nie pamięta dokładnie.

Lepsze to, niż nic – pomyślał i zajarał jointa.

Sasori męczył ją zasadami Zakonu resztę nocy. Gdy wyszedł cieszyła się, mimo, że naprawdę lubiła Lalkarza. Był dla niej niczym drugi ojciec, trochę mniej popieprzony od Hidana. Czasem myślała nad tym, jak potoczyłoby się jej życie, gdyby to on ją wychowywał. Czy byłaby takim samym potworem, jak jest? Czy może kimś lepszym?

Wraz ze świtem, zasnęła.

Oglądała telewizję. Jakiś dziwny program. Ekran pochłaniała wielka, czerwona kula pośrodku błękitu. Mimo, że nigdy jej nie widziała wiedziała, czym jest. Odbijała się w wielkiej tafli wody – ocean, albo morze. Piękny widok.

Wtedy sceneria się zmieniła. Satsugai wciąż siedziała w miękkim fotelu, jednak obrazy wokół niej wirowały. W końcu pojawił się przed nią kolejny fotel, a na nim, odwrócony tyłem, wygodnie siedział sobie…

- Jashin – powiedziała zaskoczona zapominając, że rozmawia z bogiem i raczej powinna inaczej się do niego zwracać, z większym szacunkiem. Zawsze była inna.

Mężczyzna zaśmiał się, a jego dźwięczny głos szumiał w jej głowie. Niestety widziała tylko kontury jego sylwetki. Mimo tego, że nosił długi płaszcz z założonym na głowie kapturem, miała pewność, że to on. Każdy Wyznawca, nawet Pół-Wyznawca mógł to stwierdzić.

- Witaj, dziecko – usłyszała.

Wokół nich była biel. Nic po za nią. Wieczność, bezgraniczna pustka - dom Pana Mordu. Wydało jej się to smutne. Takie samotne i ponure życie.

- Po co mnie tu przyzwałeś, Panie? – spytała podenerwowana.

- Co oglądałaś w telewizji?

- Panie…

- Co?

- Słońce.

Melodyjne słowo pieściło jej bębenki. Wypowiadając je, dziewczyna zapragnęła kiedyś dotknąć słońca. Zanurzyć się w jego płomieniach, wyjść z ciemności. Choć raz, na chwilę.

- Wiesz, że możesz. – głos Jashina był stonowany, spokojny. – Możesz kąpać się w promieniach słońca.

Ze zdumienia prawie spadła z fotela. Pokręciła głową niedowierzając.

- Nie wolno mi, jestem wpół…

- Jesteś też wpół moim dzieckiem. Nawet, jeżeli nie składasz mi zbyt często ofiar, pamiętam o tobie. Jesteś pół-wyznawcą.

- Nawet ty, Panie, nie potrafiłbyś…

- Tylko na parę godzin, to prawda – powiedział. – Ale to chyba lepsze, niż nigdy? Parę godzin od czasu do czasu w świetle, które znasz tylko w krzywym zwierciadle, odbite przez księżyc.

Rozwarła oczy ze zdumienia, jednak nie była naiwna. Na tym świecie wszystko miało swoją cenę. Zapewne chodziło o jej duszę. Albo o coś równie okropnego. W sumie… Duszy nigdy nie miała. Nie urodziła się nawet w jednym procencie człowiekiem. Przejęła od rodziców wszystko to, co najgorsze.

- Nic nie jest za darmo – wytknęła.

- Nic nie jest za darmo – Jashin powtórzył za nią.

Satsugai wiedziała, że stąpa po kruchym lodzie.

- Co muszę zrobić?

- Dobrze wiesz, co.

Wiedziała.

Obraz Gaary stanął jej przed oczami. Teraz miała jeszcze więcej powodów, by go zabić i żadnych korzyści z pozostawienia przy życiu.

Pomyślała o jego pustych oczach.

Czy aby na pewno?

Razem z Naruto krążył po ładnej, zadbanej, tokijskiej dzielnicy przez pół godziny. W końcu blondyn się poddał i go zostawił twierdząc, że nie będzie marnował na to czasu. Gaara szlajał się jeszcze trochę sam, ale nie wiedział nawet na co liczył. Dopiero, gdy odwrócił się i miał już iść do domu, poczuł to. Hipnotyzującą potrzebę, przyciąganie przeszywające go do kości.

W ten oto sposób znalazł się przed dość luksusowym domem wraz z wybiciem południa. Przełknął zdenerwowany ślinę.

A co, jeżeli to nie był dobry pomysł? – zastanawiał się.

Przypomniał sobie jej niebezpieczne, wygłodniałe spojrzenie. Strach na chwilę odebrał mu dech w piersi. Po mału uspokoił się.

W końcu doszedł do wniosku, że musi to zrobić, bo inaczej zwariuje. Zadzwonił. Chwilę czekał w niepewności, dopóki drzwi się nie otworzyły. Stanął przed nim ten sam, siwowłosy mężczyzna, którego widział niedawno na cmentarzu. Ten sam, co mu pomachał.

Obydwoje zrobili zdziwione miny, nie wiedząc o co chodzi.

- Eeee… - zaczął starszy, niezbyt inteligentnie. – Co tu robisz?

- Ach tak! – Gaara wyjął ręce z kieszeni. – Przeszedłem do Satsugai.

W tym momencie oczy mężczyzny prawie wyszły z orbit. Zrobił jeszcze bardziej zszokowaną minę, co tylko utwierdziło Gaarę, że trafił dobrze. Postawny mężczyzna dokładnie go zlustrował spojrzeniem i usunął się z przejścia.

- Wejdź – wpuścił go do środka. – Jestem Hidan.

- Gaara – powiedział i ściągnął buty.

Skrępowany podziwiał piękny dom, urządzony w nowoczesnym stylu, który uzupełniały niesamowite rzeźby. Przypominały „rozlanych” ludzi, w różnych częściach ich życia. Splecionych ze sobą kochanków, samotne postacie, zgarbione, biegnące, dzieci… Znów przełknął głośno ślinę.

- Satsugai śpi i raczej nie dobudzisz jej do zmierzchu – powiedział Hidan. – Możesz jednak wejść i napić się herbaty. Chętnie porozmawiam z tobą o mojej córce.

Na te słowa Gaara spiął się w sobie i wręcz podskoczył z radości, gdy usłyszał dźwięk swojej komórki. Odebrał pośpiesznie przepraszając mężczyznę, który oparł się o posrebrzaną framugę i patrzył na niego przenikliwymi, fiołkowymi oczami.

- Słucham?

- Nazywam się Setsuki Maibu, jestem ordynatorem szpitala – głos kobiety po drugiej stronie był poważny. – Czy rozmawiam z panem Gaarą no Sabaku?

- Tak – chłopak zmarszczył brwi.                                                      

- Proszę o jak najszybsze zgłoszenie się do nas. Chodzi o pańskiego opiekuna Yashamaru.

- Coś się stało? – zapytał zdenerwowany.

- Proszę o jak najszybsze…

- Co się stało?

Po drugiej stronie słuchawki na chwilę zapadła cisza.

- Pański opiekun Yashamaru… Nie żyje.

Telefon wypadł Gaarze z ręki.

- Coś nie tak? – zapytał Hidan.

- Muszę jechać do szpitala – powiedział przez zaciśnięte gardło. – Mój wujek... Coś jest z moim wujkiem.

Mężczyzna pokiwał głową zamyślony, nie pytając o szczegóły. Podniósł starą Nokię ze swojego perskiego dywanu, zapewne droższego, niż całe mieszkanie, w którym mieszkał Gaara i podał mu ją. Chłopak pożegnał się z nim pośpiesznie i praktycznie wybiegł z domu.

Hidan patrzył jeszcze chwilę przez okno, jak gna zdyszany do miejsca w którym zaparkował swój rozlatujący się motocykl. Wyznawca zastanawiał się, kim był owy Gaara. I co do jasnej cholery, wyprawiała jego córka. Będzie musiał poważnie porozmawiać ze swoją pierworodną.

W szpitalu spotkał ojca. Siedział w poczekalni, a minę miał niezadowoloną. Gaara wyminął go idąc za pielęgniarką, ale ten się tym nie przejął. Nawet się z nim nie przywitał.

Kobieta wpuściła Gaarę do kostnicy i zaprowadziła w odpowiednie miejsce. Kiedy odsłoniła białe prześcieradło jego serce zamarło. Yashamaru był aż siny. Chłopak nie mógł na niego patrzeć.

Osunął się na kolana i złapał za głowę błagając w myślach, żeby to wszystko zniknęło. Czy nie mógłby to być tylko sen? Albo koszmar. Oddałby wszystko, by się z niego obudzić.

- To nie może być prawda – powiedział, jakby do siebie.

- Przykro mi – powiedziała pielęgniarka.

Zaledwie półtorej godziny temu Yashamaru w wieku 49 lat umarł na zawał. W ten oto sposób Gaara, został opuszczony przez jedyną osobę, która się o niego troszczyła.

W Gaarze również coś umarło.

Obudziła się wyjątkowo wcześnie. Siedząc w ciemności mogła stwierdzić, że słońce jeszcze nie chyliło się ku zachodowi. Była dopiero czternasta.

Targały nią jakieś dziwne uczucia. Znów marzyła.

- Tak bardzo chciałabym być człowiekiem – powiedziała na głos pragnąc, by ktoś z nią porozmawiał.

Cisza pomieszczenia jednak nie odpowiedziała, wciąż milczała jak zaklęta.